Ο Αστυδρόμος έκανε τον κύκλο του.

Ο Κώστας (Haz-art), o Γιώργος (Γ.Τ), ο Γιάννης (Γιάννης Σοβαρός) ευχαριστούν όλους όσοι και όσες υπήρξαν συνοδοιπόροι της πενταετούς διαδρομής του Αστυδρόμου. Η άδολη και ανυστερόβουλη συμμετοχή σας στη συγγραφή και διακίνηση του εντύπου ήταν καταλυτική. Είμαστε βέβαιοι ότι θα ανταμώσουμε ξανά σε άλλους κοινούς τόπους δημιουργικότητας και τέχνης.

Εις το επανιδείν.

Αστυδρόμος #9 — Κραγιόν

«Δε χρειαζόμαστε άλλα κραγιόν, δε μας είναι απαραίτητα τα επίπλαστα ρούχα της βιαστικής εντύπωσης και της πιεστικής καινοτομίας. Μας είναι απαραίτητα τα ρόδινα χείλη της ζωής. Για να τα φιλήσουμε, για να μας φιλήσουν, πρέπει να καλέσουμε πίσω στα σπίτια μας τα αποδημητικά πουλιά των αρετών μας. Σμήνη μνήμης και θαλπωρής, στις ματωμένες φωλιές των καρδιών μας να επαναπατριστούν και να μας θυμίσουν την απόχρωση της αειφόρας άνοιξης του έρωτα, του αυθορμητισμού, της αγάπης, της αγκαλιάς, της συμπόνιας.»

Αστυδρόμος #9 — Προσεχώς

Ο Αστυδρόμος θα κάνει το ένατό του βήμα. Σας ανακοινώνουμε ότι η διαδικασία δημιουργίας του νέου τεύχους έχει ξεκινήσει με κέντρο αναφοράς τη λέξη «κραγιόν». 

Κείμενα, σχέδια, εικόνες, ιδέες, παρατηρήσεις μπορείτε να αποστείλετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση astidromos@gmail.com έως 10 Ιουλίου. Τα κείμενα ή τα ποιήματα δεν πρέπει να ξεπερνούν τη μια σελίδα δεδομένου ότι η χωρητικότητα του εντύπου είναι περιορισμένη και η ετερότητα του γραπτού λόγου ένας από τους επιδιωκόμενους στόχους του Αστυδρόμου.

Σας ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον και για την εμπιστοσύνη που μας δείχνετε.

Αthens Zinefest 2013

Ο Αστυδρόμος συμμετείχε στο Athens Zinefest στις 23/03/2013 στο αυτοδιαχειριζόμενο ξύλινο στέκι Α.Σ.Κ.Τ που διοργανώθηκε από fanzine.gr και chimeres. (πηγή φωτογραφιών)

8ο τεύχος- Σύμπτωση
2 χρώματα (32 σέλιδο με καρφίτσα)
χαρτί σαμουά

Open publication - Free publishing - More astidromos

Φαντάσματα
Ήταν μια μέρα του Νοέμβρη. Τα φώτα έριχναν το ξεθωριασμένο τους φως πάνω στα τσιμεντένια απολιθώματα μιας αρχιτεκτονικής που είχε σβήσει από καιρό. Το βιολετί χρώμα του μήνα κάθε άλλο παρά χαρούμενο ήταν. Ένιωθα λες και μου είχε χωθεί στην καρδιά αγκάθι από τριαντάφυλλο, λεπτός κι απροσδιόριστος πόνος, που εξαιτίας του αργοπέθαινα. Όταν κατάφερα να σηκώσω το βλέμμα από το οδόστρωμα, το γεμάτο με ξεχασμένα χνάρια περαστικών, την είδα τυχαία σαν μέσα σε τούνελ. Τα φωτεινά της μάτια με στόχεψαν για μια στιγμή σαν τρένο που έρχεται καταπάνω μου. Την πλησίασα και ψέλλισα ίσα ίσα που με άκουγε: «Απίστευτο, πάνω που σε σκεφτόμουν.. Αυτό κι αν είναι σύμπτωση». Να πω πως χαμογέλασε; Όχι, δεν το έκανε. Τα μάτια της δεν είχαν κόρες κι ο ιός της δίψας, της ατέλειωτης δίψας είχε στεγνώσει και το τελευταίο κύτταρο από τα κάποτε όμορφα χείλη της. Σαν να μιλούσε σε κάποιον τρίτο, αόρατο, μου είπε: «Δεν υπάρχουν συμπτώσεις, μόνο συμπτώματα της εξαθλίωσης. Είμαστε καταδικασμένοι». Δεν μιλούσε έτσι η Η., γιατί  άλλαξε τόσο πολύ; Την πλησίασα λίγο παραπάνω ήθελα να τη δω στο φως, ίσως να την αγκαλιάσω, δεν ξέρω ούτε εγώ τι ήθελα… αλλά με έκοψε. «Με μερικά ευρώ αν θες, ξαναζούμε λίγο από τα παλιά». Δεν είχα ούτε ένα ευρώ πάνω μου, δεν είχα τίποτα απολύτως, ήθελα πολύ να ξαναζήσω τα παλιά αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο και μάλλον αυτό με έκανε κομμάτια. Το τώρα με διέλυε σιωπηλά. Ή το ότι δεν είχα ούτε δεκάρα τσακιστή; ή το ότι είχε αλλάξει τόσο; ή που κι εγώ ήμουν εκεί; Το μόνο που με παρηγορούσε είναι ότι τουλάχιστον θα πέφταμε μαζί-ναι αυτό είναι σύμπτωση, ξεπαγιασμένοι από το κρύο κάπου στη μέση μιας αφιλόξενης χώρας, δίπλα δίπλα, δύο φαντάσματα ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα. Για κάποιους άλλους θα ήμασταν απλά τραγικά θύματα ενός βαρύ χειμώνα θλίψης κι αυτοκαταστροφής, τότε που θάβονται οι έρωτες κάτω από χιλιάδες μικρές, μαύρες νιφάδες χιονιού.

Αυτό είναι το πρόσωπο του Αστυδρόμου, αποτελούμενο από όσα διαφορετικά χαρακτηριστικά ατόμων θα μπορούσαν να χωρέσουν σε ένα πρόσωπο. Είναι μια συλλογική εικόνα που συγκροτεί μια μοναδική οντότητα (άτομο), συγγενική με τους συμμετέχοντες που πλαισιώνουν τις σελίδες αυτού του εντύπου. Μια σύμπτωση - ταύτιση στοιχείων, ένα ανακάτεμα "γονιδίων- ιδεών" σε κάτι που μπορεί να ονομαστεί ύφος και που επηρεάζει και επηρεάζεται από τα ίδια τα μέλη. Μια σύμπτωση τυχαίου συγκερασμού δημιουργικών πνοών σε ένα καθόλου τυχαίο αποτέλεσμα...

7ο τεύχος-Σήψη
1 χρώμα (32 σέλιδο με καρφίτσα)
χαρτί σαμουά, σομόν γραφής

Open publication - Free publishing - More 7

Είδες το μαχαίρι να μπήγεται. Είπες και τι έγινε; Δικό μου είναι το χέρι; Για ποιον δουλεύει αυτό το χέρι; Για μένα; Μήπως είμαι κανένας κουλοχέρης που σκέφτεται τα γλυκά του ψυγείου σαν spam για τα δόντια του; Νομίζω ότι έχω χέρια αλλά ξέχασα να κάνω ποδήλατο; Πόσα placebo κάνουν μία ασπιρίνη πια; Και τώρα η πληγή έπαψε να ματώνει. Τα νύχια μπήγονται στο δέρμα για να δαμάσουν τον πόνο. Τα κολοβακτηρίδια και οι ψευδομονάδες εγκαθίστανται στα 5 δάχτυλα της παλάμης. Η Κλεμπσιέλα σου χαμογελάει με το τερηδονιασμένο στόμα της και θες να ξεράσεις την ζωή σου μέσα σε ένα καζάνι με καυτό λάδι. Ο αρχιδιάβολος ακονίζει την τρίαινα και σε ρωτάει ευγενικά: Θα μπεις ή έχεις να δώσεις κάτι παραπάνω για να σε στείλουμε στα χαμάμ του παραδείσου; Αλλά ποιος είπε ότι ο κόσμος είναι διαβολικά πλασμένος; Κι αντίστροφα: (για)τι ακριβώς πρέπει να πληρώσω για να παραμείνω σε έναν χρεοκοπημένο παράδεισο;

---

6ο τεύχος-Ποδήλατο
2 χρώματα (black, PANTONE 804 U) (24 σέλιδο με καρφίτσα)

Open publication - Free publishing - More astidromos

Το ποδήλατο τελικά ξεχνιέται.
Όταν φεύγει αυτός που σε κράταγε από πίσω και δε φαινόταν.
Όταν προσπαθείς να μπεις στη ρόδα και να αλλάξεις τη φορά της.
Τότε μαθαίνεις ποδήλατο.
Μην κοιτάξεις πίσω.
Η ρόδα γυρνά μονάχη.
Το νου σου στο τιμόνι και τα μυαλά στα πέταλα.

---

5ο τεύχος-Κουλοχέρης
1 χρώμα (24 σέλιδο με καρφίτσα)

Open publication - Free publishing - More kouloxeris

Το παιχνίδι είναι εύκολο… απλοϊκό ή μάλλον γελοίο. Όλα τα ονόματα μέσα στο κουτί, ποιος θα είναι ο νικητής… ποιος θα «φέρει» τέσσερα κοινά για τη νίκη… Ποιος θα προσπαθήσει να «ρεφάρει» με επιτυχία… Ο μοχλός κατεβαίνει… όλα γυρίζουν… ανακατεύονται ασταμάτητα μέσα στο κουτί. Σε ποιον τελικά θα δώσει τη χαρά το μικρό δολάριο, το μήλο, το εφτάρι, το… η… ο… Σε ποιον; Σ’ αυτόν που θα επιλέξει ο «κουλο- χέρης» τυχαία, απερίσκεπτα ίσως… ή μάλλον φανατικά… χωρίς συνειδητή επιλογή… χωρίς άποψη…

---

4o τεύχος-PLACEBO
2 χρώματα (black, magenta)



Στην ερώτηση πολλών αναγνωστών τι είναι ακριβώς ο Αστυδρόμος δίνουμε την απάντηση μέσα από ένα e-mail που λάβαμε από φίλο που συμμετέχει ενεργά στην προσπάθειά μας: «Σε ό,τι αφορά το δικό μου κείμενο θέλω προκαταβολικά να πω ότι χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να εκφράζομαι ελεύθερα. Το έχω ανάγκη μέσα στην τυποποίηση και στη λογοκρισία της καθημερινότητας, που μου δένει το στόμα και που πολλές φορές, όταν τ’ ανοίγω, απολύομαι ή γίνομαι ενοχλητικός και δυσάρεστος.»

---

3o τεύχος-Δορυφόρος
2 χρώματα (black, pantone 877 U)



Κρίμα που δε συναντηθήκαμε
εκείνη τη μέρα στον Άρδα.
Που σεργιανούσα
μόνος στο Δέλτα.
Να γυρνάω στη Δαδιά
και αυτή να με διώχνει.
Ερημιά στο Σουφλί
όπως τα επισκεπτήρια
της θητείας μου.
Και έπειτα είχαμε ονειρευτεί
να καταλήγαμε στις Πρέσπες,
με στάση το μεσημεράκι
στη Δοϊράνη.
Κρίμα που δε συναντηθήκαμε
εκείνη τη μέρα
… οι φίλοι.

---

---

2o τεύχος-Spam
2 χρώματα (black, yellow)



Το έντυπο διανέμεται δωρεάν. Κάθε φορά έχει και ένα διαφορετικό θέμα γύρω από το οποίο κινούνται τα κείμενα που περιέχονται. Η ιδέα της κυκλοφορίας ενός τέτοιου εντύπου έγκειται από τη μια στην ελεύθερη έκφραση και από την άλλη (αφού διατίθεται σε τεύχη) σε ένα μικρό σχολιασμό της πραγματικότητας όπως την βιώνει ο καθένας και η καθεμία από εμάς. Προσωπικές απόψεις, βιώματα χωρίς όνειρα γενίκευσης, μιας και η αλήθεια πρώτα βιώνεται υποκειμενικά και σε δεύτερο επίπεδο κρίνεται συλλογικά. Κείμενα ως επί το πλείστον με φαντασιώσεις λογοτεχνίας. Σε έντυπη μορφή γιατί η ηλεκτρονική μας κουράζει, όπως και η απομόνωση.

---

1o τεύχος-Ψυγείο
2 χρώματα (black, cyan)



Κάθε προσπάθεια ενάντια στο θάνατο
κάθε ενοχή τον φλερτάρει.
Στην πρώτη ρουφηξιά τον έχεις τον κερατά.
Μόλις το σβήνεις σου χαμογελάει.
Σε γνωρίζω, αδερφέ μου, από την εξέδρα,
χρόνια στο πέταλο, από τις πλατείες,
από κάθε είδους εξετάσεις.
Γι’ αυτό ανάψαμε μια φωτιά
αποφασίσαμε να μη τη βάλουμε στο ψυγείο.
Νισάφι η συντήρηση. Να τη σπείρουμε.
Τα απογεύματα...του Αϊ Γιάννη… θυμήσου…
τεράστιες φωτιές… μικροκαμωμένοι εμείς.
Δώσε το χέρι σου… «φοβάμαι»… μη φοβάσαι…
«θα καούμε»…ποτέ δε θα καούμε…
και ξανά…και ξανά… νικητές.